KIZ KUŞU.

                                              lâ tahzen

Yükseklik korkusu olan bir kuştum ben o zamanlar

Ağzımda gökyüzünün özlemi

Sırtımda kanatlarımdan ağır bir pardösüyle yürürdüm.

Ellerimde yağmuru çağıran ıslaklık çoğalırdı.

Ağaç diplerinden nemli lalekovanlar toplardım sarı ellerimle.

Ellerim sarı,

avuçlarım mandalina kokardı.

Ellerimi çiğle yıkardım.

Annem körpecik bir kadındı

Geceleri ipe mısralar dizip balkonda kurutmayı

ondan öğrendim.

Gecelerimiz akşam sefası kokardı

Kibrit kutusunda akşamsefası tohumu biriktiren

bir kuştum ben o zamanlar

Acımı şiirle yamardım.

Özgürlüğü türkülerden dinlerdim en güzel

Aşkları şiirlerden

İnsanlar en çok filmlerde sevişirdi mesela

Fesleğen balkonumdan çok şiirime yakışırdı.

Hayalleri gökyüzüne sığmayan
bir kuştum  ben o zamanlar

Hayallerimi maviye boyardım.

Sanki yağmur hiç dinmese hiç mutsuz olmam sanardım

Bütün yarım şiirleri yağmurla tamamlardım.

İs kokan bir yastıkta uyurdum geceleri

Dilimin dönmediği dualar okurdum.

Allah babasına sığınan bir kızdım ben o zamanlar.

-Kuş olsak ilk ben vurulurdum.-

                                    innallahe meânâ.

Gecenin Hediyesi

Vasiyet.

ben / Milano-Venedik treni.

Benden geri bir ruj lekesi kalacak

bardağın kenarında

Ne kırmızı kadındı diyecekler

Nasıl bilirdiniz dediğinde imam

Kırmızı bilirdik diyecek cemaat

Hem de ne kırmızı!

Çocuklarına anlatacak geceleri anneler

Rapunzel'in saçlarını kesti

Roman kahramanlarını baştan çıkardı

Çok ah aldı diyecekler

İbret alın yavrularım.

Yağmur yağdığında hatırlayacak

beni seven adamlar

Ah! diyecekler

Belki sevmeseydi bu kadar yağmuru

beni severdi onun yerine

Ve sonra güneş çıktığında

başka kadınlar girecek hayatlarına

Bir yağmurluk saltanatım olacak.

Nihayetinde

Allı morlu kelimeler kalacak benden geri

rengarenk süs balıkları gibi.

Vasiyetimdir:

Kahve fincanında bıraktığım

kırmızı ruj lekesinde bulun beni.

kitsch çaresizlikler listesi.

mor  gözaltılarım için ne yapabilirim bilmiyorum.

dökülen saçlarım için,

damlayan musluğum

yerini beğenmeyen begonyam için.

beni sevmen için ne yapabilirim bilmiyorum.

cumanın  pazartesiden önce gelmesi için

ilaç saatimi geçirmemem için

annemin yaşlanmaması için.

gözlerime bakman için ne yapabilirim bilmiyorum.

çamaşırlarını astıktan sonra yağmur başlayan kadın için de

bir şey yapmak isterim.

hatta balığı ölmüş bir kız çocuğu için.

elli kuruşla bir lirayı ayıramayan nine için

sınıfa geç kalmış sosyal fobili bir öğrenci için

şiir yazmayı beceremeyen kendim için

tek başıma yaptığım pazar kahvaltıları için

yine tutturamadığım kek tarifleri için

‘sinirden gülüyorum ‘ saçmalığı için

göz seğirmeleri için

boğucu yurt odaları,

kuyruğunun etrafında dönen kediler için

ne yapabilirim

bilmiyorum.

peki ya yüzümdeki çiller için?

adet düzensizlikleri,

annemin temizlik günleri için

inatçı lekeler,

suyunu çekmemiş pilavlar,

evde kalmışlar için

dip boyası gelmiş kadınlar,

oğlu hayırsız çıkmış teyzeler,

sonu gelmeyen emekli maaşı kuyrukları için.

çağırsaydın gelirdik deyip çağırınca gelmeyenler için

yine beklerizler için

başına kolonya dökülen çocuklar için

aşka da bir faydam dokunsun isterim.

çalmayan telefonlar için mesela

gelmeyen mesajlar

daha az seven sevgili için

ne yapabilirim?

kendim için de bir şey yapabilir miyim?

sevdiğim adamlar için ya da?

yarım aşklarla servis edilen yarım baş ağrılarım için.

alnımın ortasından geçen mavi-yeşil damar için

en çok beni sevmen için

sadece beni sevmen için

bi’şey yapabilir miyim?

pazar akşamüstlerinin kasveti için.

veyahut pazar gününü es geçmek için

avuç içi çizgilerinin güzelliği için

ve hatta

yol çizgileri için.

gitmek isteyip de gidemeyenler için

en çok da kendim için.

bu uzun liste için

şiire benzemeyen bu şiir için

ne yapabilirim bilmiyorum.

peki ya senin için?

mahcubiyetinin güzelliği için
dünyanın dibi gibi olan gözlerin için

bir kez beni görmen için.                                                                                                    

bi'şey yapamam

biliyorum.

Lüzumsuz Şiir.

                              (bu şiiri çok sevdiğim kendime ithaf ediyorum.)

Bugün içime biraz kahve döktüm

biraz da beyaz pantolonuma.

Bütün çamaşır suyu reklamlarında

oynayabilirdim bu halimle,

mutsuz ve lekeliydim.

Bir tencere dolusu çorba yaptım sonra

Karıştırırken dibi tutmasın diye

düşüncelerimi de karıştırdım.

Tuzu az olmuş

Düşüncesi fazla

Olsun…

Aynada gördüm kendimi

Sevmediğim eski bir arkadaş gibiydim

Görmemezliğe geldim

Göz göze gelsem kendimle

yapmacık gülümseyecektim.

Uğraşmadım.

İnşirah okudum yine

Düşündüm.

Zorluğun yanında kolaylık var mı diye

gerçekten.

Tanrıya sordum önce

Sonra içime

Zaten Tanrı içimdeydi

Tanrı beni ve bütün kelimeleri korusun.

Bugün bekledim ki hayat

reddedemeyeceğim bir teklif sunsun bana.

En olmadı yolda bir bilet bulayım

bir tren bileti.

Sevineyim beni duydu diye Tanrı

Ve biraz daha İnşirah okuyayım.

Nisan havası gibiyim bugünlerde

Kırk ikindi yağmurları yağıyor içime

Öğleden sonraları aniden

Ve sonra açılıyorum yine,,

Sebepsiz yere.

Tanrı bulutları ve kırk ikindi yağmurlarını korusun.

Zavallı kendim!

Yaptığın en iyi şey canını sıkmak ve kahve içmek.

Ve uzaklara bakmak ,

bir şey düşünüyormuş gibi yaparak.

Şimdi…

Seçim yapmalıyım

Şiir yazmakla mutlu olmak arasında

Mutlu şiirler yazamam

Ki zaten kimse okumaz ilkbahar sabahı gibi kokan şiirleri.

Bütün güzel şiirler

çocuğunu kaybetmiş bir anneye benzer

çoğu zaman.

Kelimeleri atıp tutuyorum durmadan

Yeşil elmalar gibi kelimeler

hokkabazın elindeki

Ve sihirbaz gibi şapkadan kelime çıkartıyorum.

Annem derdi sıkıntıdan ölmez kimse diye

Hakkı varmış.

Kimse ölmüyormuş da sıkıntıdan

En fazla şiir yazıyormuş

Hiç lüzumu yokken. 

Tanrı beni sıkıntıdan korusun!

YANDI/BİTTİ/KÜL OLDU

Kızarmış ekmek kokusu gibi

Tanrının varlığı bir bahar sabahında.

Fazla kızarmış kalbimin kırıkları

kucağıma doluyor her ısırışımda.

Karıncalar hayallerime üşüşüyor 

ekmek kırıntıları yerine.
Kendime soruyorum:

-Bir çay daha?  

-Açık lütfen

Limonata rengi çay dolduruyorum bardağıma

çaydanlığı olabildiğince yukarda tutarak.

Sonra babam geliyor aklıma

Pazar kahvaltılarında çay koyuşları.

Çocukluğum…

Eski bir komidinin alt çekmecesi

yıllardır açılmayan
İçinde kırmızı bir ruj

annemden kalma.

Bir kitap ve arasında bir fotoğraf

abim iki yaşlarında,

annemle babamın kucağında.

Hatıralar…

Rengarenk bir dikiş nakış kutusu

küçük  bir çocuğun elindeki.

-Şeker? 

-Ah mersi...

 Annemle komşuculuk oynayışlarımız.

-Komşu, komşu !-Hu, hu!-Oğlun geldi mi?-Geldi-Ne getirdi?-İnci, boncuk.-Kime, kime?-Sana, bana.-Başka kime?-Kara kediye-Kara kedi nerede?-Ağaca çıktı-Ağaç nerede?-Balta kesti-Balta nerede?-Suya düştü.-Su nerede?-İnek içti.-İnek nerede?-Dağa kaçtı.-Dağ nerede?

“Yandı, bitti kül oldu.”

Vasiyetimdir; 
Kahve fincanında bıraktığım kırmızı ruj izinde
Bulun beni!